Звон кафедральны кліча на Ave.

З цесных завулкаў злева і справа

Гуртам манашкі ў чорным адзенні

Цягнуцца, быццам сумныя цені.

Тут і старыя, і маладыя,—

Ave Maria...

Я не звярнуў бы і ўвагі можа,

Каб не пабачыў між іх прыгожай

Адной манашкі, якая мае

Не больш, хіба, як семнаццаць маяў;

Чорныя вочы, бровы густыя,—

Ave Maria!

Нат пад жалобнай вопраткай чорнай

Ты адгадаеш: стан непакорны,

Ножкі, якімі б на карнавалах

I захапляла і чаравала,

Смуглыя рукі, грудзі тугія,—

Ave Maria!

Глядзіць набожна на крыж пятровы,

А я малюся на яе бровы:

Няўжо, красуня, ты не шкадуеш,

Што хараство і жыццё марнуеш?

Як танцавалі б ножкі такія,—

Ave Maria!

Цябе атрутаю апаілі,

Ружанцам рукі табе скруцілі.

Смялей парві ты яго, не бойся!

У полі недзе шуміць калоссе...

О, як бы жалі рукі такія,—

Ave Maria!

А потым хутка прыйшло б каханне,

Страчала б з мілым свой золак ранні.

А потым стала б ты гаспадыняй

I калыхала б сваю дзяціну!

О, як кармілі б грудзі такія,—

Ave Maria!

Не знаю, можа, мая малітва

Мне памагла б выйграць гэтую бітву,

Але пазвалі яе; манашка

Пайшла за ўсімі, ўздыхнуўшы цяжка,

Пад зводы змрочныя і глухія,—

Ave Maria!..