Пасадзілі ля дома бярозку,
Пажадалі ёй добрага росту,
Каб на радасць і ўнукам была.
Пацягнулася тонкае дрэўца,
I туды і сюды трапянецца —
He хапае апоўдні святла.
Ценем хтось атуляе адразу,
Выпадае так мала ёй часу
Гнаць угору галінкі свае.
Ўсёй істотай яна адчувае:
Побач той, хто яе засланяе,
Хто паўсвету бярэ ад яе.
Трапянецца і ўправа і ўлева:
Ах, якое вялізнае дрэва,
He абмацаць яго, не абняць!
Дзе ж ёй ведаць душою лясною,
Што не дрэва, а дом па-над ёю,
He шпакоўні — балконы вісяць...
Чытаць цалкам: http://vershy.ru/content/pasadzili-lya-doma-byarozku